Τελικά τι μας αρέσει στην Ελλάδα του 2017; Δικαιοσύνη ή περίπου; Νόμοι ή ανομία με “διακριτικότητα”; Ισότητα ή ισοτιμία; Ασφαλισμένοι ή Συνταξιούχοι; Είμαστε άραγε μια χώρα που μόλις περάσει λίγος χρόνος εργασίας και ασφάλισης αρχίζουμε νά ψαχνόμαστε και να αγχωνόμαστε, πότε θα πάρουμε σύνταξη δηλαδή, πότε θα γεράσουμε ή ακολουθούμε το ρητό των φρονίμων τα παιδιά;
Η εξέλιξη των απόψεών μου στο χρόνο, μου έδειξε οτι κατά ένα μεγάλο ποσοστό αυτά τα δύο είναι συνυφασμένα. Κάνοντας ασκήσεις μνήμης σε ορισμένους, θα ήθελα να αναφερθώ στα κατώτατα όρια συντάξεων και για τις δύο οψεις του ίδιου νομίσματος. Αυτούς πού ηθελημένα ή άθελα δεν είχαν μεγάλο ασφαλιστικό βίο ή μετά από πονηρή στρατηγική συγκέντρωναν όσα αρκούσανε για να πάρουν αυτή την πριμοδότηση στη βασική σύνταξη από ένα κοινωνικό κράτος πρόνοιας και οι άλλοι που χωρίς κανένα δεκανίκι, με την εργασία τους καθ’ ολοκληρίαν, έπαιρναν την ίδια σύνταξη με τους συνταξιούχους των περίφημων κατωτάτων ορίων.
Δεν διακατέχομαι από “συναισθηματική τσιγκουνιά” αλλά επικροτώ την αναβάθμιση του ασφαλιστικού με την Εθνική Ανταποδοτική Σύνταξη που δικαιώνει το αίσθημα και του δικαίου αλλά καί του κράτους πρόνοιας και δεν πειράζει που θα πρέπει να θεωρούμαστε έτοιμοι νά διακόψουμε τήν ενεργό δράση στα 67 έτη. Καλά να είμαστε, να έχουμε εργασία και να προσφέρουμε στόν εαυτόν μας, στην οικογένεια μας και στο κράτος. Έτσι το δημόσιο πρόβλημα, δε θα σκιάσει τα ονειρά μας για ένα αναπτυξιακό σοκ με επιταχυντές την παλινόστηση της νεολαίας.
